รู้สร้างขึ้น กับ รู้ธรรมชาติ

กลุ่มที่เราสร้างขึ้นมา ด้วยสัญญา และสังขาร สร้างความรู้สึกขึ้นมา เราสังเกตดู การฝึกแบบนี้ เราฝึกได้พักนึงเราก็จะเลิก เพราะมันทำขึ้น แล้วเราก็มีคาดการณ์หวังผลด้วย ทำไปแล้วมันจะต้องดีอย่างนั้น ดีอย่างนี้ แต่บางทีทำไปแล้วมันกลับไม่ดี เราก็เลิก ถ้ามันดี เราก็ขยัน

...ต้องละการกระทำของตัวเองให้ได้ก่อน แล้วมารับรู้ที่ธรรมชาติมาทำให้เรา โดยง่ายๆ มันเป็นยังไง เป็นแบบไหน และจะฝึกรู้สึกกับมันได้ยังไง ถ้าเราทำนะ เราก็จะหวังผล ถ้าเรานักปฏิบัติ ยังละความรู้สึกที่เราทำขึ้นมาไม่ได้ เพราะมันมีตัวเราตั้งแต่เริ่มต้น มันก็มีตัวเราท่ามกลาง ก็มีตัวเราที่สุด ผลสุดท้ายมีตัวเราไปรับผล แล้วก็สะดุดที่ตัวเรา มีตัวเราเก่ง เราแน่ ..มันก็ละตัวตนกันไม่ได้ หรือ บางทีทำไปรู้สึกแย่ ไม่ไหว มันแก้ไม่ได้

...สิ่งจริงๆที่ไม่ต้องปรุง ที่มันเกิดโดยธรรมชาติ มันมีอยู่แล้ว แต่เราไม่รู้ แต่เราไม่รู้จัก ไม่ได้ฝึกมีสติกับมัน เพราะว่าในธรรมชาติ วิญญาณ ตัวรู้ มันมีอยู่แล้วในขันธ์ 5 แต่เราลืมไป เรามาปรุง รู้ใหม่ เลยไปทับ รู้เก่า ปกติในการรู้ มันรู้ของมันอยู่แล้วโดยธรรมชาติ ..สนใจความเป็น ขณะหนึ่งๆ ของธรรมชาติ อย่างหู ได้ยินเสียง ..มันดังเป็นขณะหนึ่งๆ แล้วก็ดับ ทางกาย มันเจ็บ มันปวด เมื่อย ..ยาวบ้าง สั้นบ้าง แล้วก็ดับ สังเกตดูดีๆเถอะ เราเบื่อ ก็เบื่อสั้นๆ เบื่อนู่น เบื่อนี่สักพัก ไปเอาอะไรหน่อย ก็ลืมไปแล้ว แล้วก็เบื่อต่อ ธรรมชาติที่มันเป็นขณะเดียว ที่มันทำอยู่แล้ว เราละเลยในการรู้มัน เนี่ยคือ ปัจจุบันขณะ เป็นขณะสั้นๆ ที่มันเกิดแล้วดับ เกิดแล้วดับ ไปเรื่อยๆ มันมีอยู่โดยตัวมันเอง แต่พวกเรา พอเรามาทำ เราจะมาสร้างความรู้สึก จะให้มันยาว จะเอารู้สึกตัวยาวๆ รู้สึกตัวนานๆ รู้สึกตัวต่อเนื่อง

...ฝึกรู้โดยไม่ต้องทำ...

ธรรมะบรรยายโดย พระอาจารย์กระสินธุ์ อนุภัทโท